Oh de Prestixe!

Hoy rebuscando entre mis papeles, he encontrado un viejo poema que escribí hace casi ya ocho años. Posiblemente no os parezca ninguna maravilla pero la verdad a mi me ha emocionado, lo escribí cuando todavía me quedaba algo de corazón.

Bueno aquí lo tenéis (esta escrito en gallego, no he querido traducirlo para respetar mis recuerdos).

Oh de Prestixe!

 

Non souben o duro que e vivir

ata non haber pisado

as negras costas da norte.

Non souben o fácil que e chorar

ata non escoitar

o lamento do mar obstinado.

Non souben de que cor era a soidade

ata que non vin o negro das Illas Cies.

Mentres eu descubría quén era

e outros descubrían o qué eran (¡uns incompetentes!),

o carón da miña casa,

unha pala

e 150 homes

loitaban coa morte.

E os que restaban

que non eran poucos,

roncaban,

si escoitades ben roncaban,

dun xeito tan profundo

e tan basto que ninguén espertaba.

(Nin sequera a incompetencia

dun goberno

que sen querelo

lles azoraba).

Mentres no mar

os escuros,

carrasposos,

e infatigables mariñeiros

que as veces

semellan ser superhomes,

aférranse a loita,

a esperanza

e nin tan sequera se renden,

ante os poderes do maléfico Aznar,

perdón Satan.

Mentres no teu corazón,

cheo de escombros,

semella que algo con prestixio

acabará partíndose.

Mentres

que outros deses

incompetentes,

soñan que acabará por afogarse.

E que dicir

da túa esencia,

onde os cheirumes entremezclanse:

corpos suados e sucios,

mar cheo de fuel olio,

praias tinxidas de negro,

conforman un fermoso

excremento

onde emana un aire

que rezuma o inconfundible

Oh de Prestixe!

É que me dis daqueles

que compoñen o teu corpo:

eses gordos

e fracos,

uns sen pernas,

outros sen brazos.

¿Somos acaso un país

de mutilados?

por non falar

de aqueles “irmáns”

que perderon o seu cerebro

o mesmo tempo

que foron de cacería.

O peor de todo

e detectar nos rostros

unha total ausencia

de esperanza,

ás veces levanto

os meus ollos

e os vexo

camiñando pola costa,

soben e baixan

polas dunas,

pasan entre as rochas

volven a dar volta

e volven a pasear

pola mesma praia,

unha e outra vez,

vendo como cada migallo

do seu pan

é devorado

por cada nova

marea.

¿Qué lles pasou?

¿E que me pasou a min?

¡Qué coño te pasa a ti?

¡Veña non te durmas

e érguete xa!

que chegou

a hora de loitar.

CONDE DE OLIVEIRAS ahora Rato Raro