eles sempre tan gargallans
hoxe parecen dous fantasmas
¿Qué lles faría a Kelma?
ese pelireo con entrañas de brurca,
meigo sorrir, e con ollos de ...
Ollos que para min son un misterio
Cando eu dixen
¡Ai Kelma! ¡Ai pelireo!
me dixeron que non digas parvadas Nis
¡Parvadas!
¡toliños si me fixerades caso!
¿Qué lles faría onte a Kelma
para estar tan maguados?
¿Farianlle mal os seus ollos?
¡Os ollos de Kelma! ¿Qué terán os seus ollos?
¿Son ollos de deusa, ou de meiga?
eu non o sei,
pero fuxir dos ollos de Kelma...
Kelma é unha meura, un pelireo,
¿Agora os seus ollos?...
Si esta leda
brilan como luceiros de fada,
si esta de xenio
son faros como de gata rabiosa,
sempre que te ollan
teñen algo que te fan tremer.
Non digas parvadas Nis -dixeronme-
eterna resposta da xuventude
para que os bos consellos, sempre son parvadas.
Eles somentes viron unha arreia,
e as miñas verbas eran parvadas
e en Lorico non coñecian a Kelma.
Agora están palidos e calados,
¿eran parvadas?
¡Pobres rapaces! A xuventude e tola,
e eles son xente de troula...
Ai! e so veran unha arreia
e agora...
Queria Deus non esten brureados
No hay comentarios:
Publicar un comentario