Xuventude Zila

Ainda soa nos meus oidos
o acoar da adolescencia,
e a miña xuventude xa está desahuciada,
victima dos inmortais coitelos da hipocresia.


E mentres o meu xuvenil espiritu,
loita cos dores da morte,
eu sorrio, sempre sorrindo.


Dende nenos estamos condenados
a respirar o venenoso bafo,
das almas podridas,
sen coidar que atrás veñen fillos e netos
e nos vamos cubrindonos de anos.


Unha e outra vez vin as fermosas ideas
serven de xantar os raposos,
mentres a inxusticia, traición, ignorancia
e demáis incestos da actual sociedade
brilaban nos altos cumes.


¡Eu sen querer ser hipócrita!
Eu debía chorar e non podo
porque nunca souben
pero sei sorrir, e sorrio;
por iso en canto outro choraría
sorrio, sempre sorrio...


Deixademe reir e non me tomedes por tolo, 
que o sorrir dorme as miñas magoas,
e fai que as bagoas se convirtan en carcaxadas.


Qué tristura ver a xuventude
dormir nas delicias de Capua,
sen coidar en desenvainar a espada da xusticia
e loitar hasta ver  coronada a Minerva
no trono no que lle usurpou Mercurio.


A miña xuventude esta nas derradeiras bocanadas
morta ela podería ser dos vosos,
en tanto dedicareime a sorrir


PD: No se por qué se me ha dado por escribir estos absurdos poemas, ¡tranquilos ya se me pasara!