Hoy rebuscando entre mis papeles, he encontrado un viejo poema que escribí hace casi ya ocho años. Posiblemente no os parezca ninguna maravilla pero la verdad a mi me ha emocionado, lo escribí cuando todavía me quedaba algo de corazón.
Bueno aquí lo tenéis (esta escrito en gallego, no he querido traducirlo para respetar mis recuerdos).
Oh de Prestixe!
Non souben o duro que e vivir
ata non haber pisado
as negras costas da norte.
Non souben o fácil que e chorar
ata non escoitar
o lamento do mar obstinado.
Non souben de que cor era a soidade
ata que non vin o negro das Illas Cies.
Mentres eu descubría quén era
e outros descubrían o qué eran (¡uns incompetentes!),
o carón da miña casa,
unha pala
e 150 homes
loitaban coa morte.
E os que restaban
que non eran poucos,
roncaban,
si escoitades ben roncaban,
dun xeito tan profundo
e tan basto que ninguén espertaba.
(Nin sequera a incompetencia
dun goberno
que sen querelo
lles azoraba).
Mentres no mar
os escuros,
carrasposos,
e infatigables mariñeiros
que as veces
semellan ser superhomes,
aférranse a loita,
a esperanza
e nin tan sequera se renden,
ante os poderes do maléfico Aznar,
perdón Satan.
Mentres no teu corazón,
cheo de escombros,
semella que algo con prestixio
acabará partíndose.
Mentres
que outros deses
incompetentes,
soñan que acabará por afogarse.
E que dicir
da túa esencia,
onde os cheirumes entremezclanse:
corpos suados e sucios,
mar cheo de fuel olio,
praias tinxidas de negro,
conforman un fermoso
excremento
onde emana un aire
que rezuma o inconfundible
Oh de Prestixe!
É que me dis daqueles
que compoñen o teu corpo:
eses gordos
e fracos,
uns sen pernas,
outros sen brazos.
¿Somos acaso un país
de mutilados?
por non falar
de aqueles “irmáns”
que perderon o seu cerebro
o mesmo tempo
que foron de cacería.
O peor de todo
e detectar nos rostros
unha total ausencia
de esperanza,
ás veces levanto
os meus ollos
e os vexo
camiñando pola costa,
soben e baixan
polas dunas,
pasan entre as rochas
volven a dar volta
e volven a pasear
pola mesma praia,
unha e outra vez,
vendo como cada migallo
do seu pan
é devorado
por cada nova
marea.
¿Qué lles pasou?
¿E que me pasou a min?
¡Qué coño te pasa a ti?
¡Veña non te durmas
e érguete xa!
que chegou
a hora de loitar.
CONDE DE OLIVEIRAS ahora Rato Raro